Ζούμε σε μια χώρα που οι πόλεις της είναι μάλλον εχθρικές προς τους ανθρώπους με αναπηρία. Σε πρόσφατο ταξίδι μου σε Σκανδιναβική χώρα παρατήρησα πολλούς ανθρώπους να μετακινούνται με αναπηρικό καροτσάκι σε όλα τα σημεία της πόλης. Αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση. Σκέφτηκα ότι κάτι γίνεται κι έχουν υψηλά ποσοστά αναπηρίας. Προφανώς χαζή και επιπόλαιη η σκέψη μου την οποία, απ' ότι μου είπε έκανε και 'Ελληνας φίλος μου όταν μετακόμισε εκεί. Στην συζήτηση που ακολούθησε, σε σαφώς πιο σοβαρό επίπεδο, μου επισήμανε αναλυτικά τις διευκολύνσεις που παρέχει το κράτος σε ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες, οι όποιοι έχουν την δυνατότητα να βγουν ανά πάσα στιγμή και να έχουν πρόσβαση παντού. Στην Ελλάδα πολύ φοβάμαι ότι ισχύει το αντίθετο.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν πρωτοβουλίες που δείχνουν ότι υπάρχουν άνθρωποι - και μάλιστα πολλοί- που δεν στέκονται αδιάφοροι απέναντί τους. Μια τέτοια πρωτοβουλία αποτελεί ο Σ.Κ.Ε.Π.,
ο Σύλλογος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και για Νέους.
Για τον σύλλογο αυτό διοργανώθηκε η έβδομη δράση της ομάδας του Food4Good.
Τα κορίτσια του Food4Good μας δείχνουν ότι ακόμη και σήμερα, που είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, τέτοιες πρωτοβουλίες είναι δημιουργικές αλλά και αναγκαίες. Και ευτυχώς, με μεγάλη χαρά, διαπίστωσα ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό και επιθυμία να βοηθήσει όσο μπορεί.
Όταν έλαβα από την Έλενα την πρόσκληση για να συμμετάσχω, η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη. Θα είχα την ευκαιρία να μπω στην κουζίνα μου και να κάνω κάτι που θα βοηθήσει κάποιους από τους συνανθρώπους μου.
Μου ανατέθηκε να ετοιμάσω ρεβανί πολίτικο. Να σας πω την αλήθεια, δεν είναι ένα από τα αγαπημένα μου γλυκά. Ίσως να έφταιγε που δεν είχα δοκιμάσει το σωστό. Η συνταγή, προερχόμενη από την γιαγιά της γιαγιάς της Έλενας, είχε αυτό το διαφορετικό που έλειπε για να με κάνει να την προσθέσω στα γλυκά που θα ξαναφτιάξω.
Όταν έφτασα στο Ρομάντσο με τα τρία ταψιά και τα σιρόπια μου, αντίκρισα τις χαμογελαστές μαγείρισσες που τοποθετούσαν τα καλούδια τους στους πάγκους και ετοιμάζονταν για το σερβίρισμα.
Καθότι πολύ νέα στο χώρο του food blogging και πρωτάρα στις δράσεις του Food4Good μπορώ να πω ότι είχα αγωνία. Η Έλενα, η Αθηνά και η Εύα με καλωσόρισαν, πήρα τη θέση μου πίσω από το μπουφέ και περίμενα με ενθουσιασμό να σερβίρω τον κόσμο που έφτανε κατά κύματα.
Θα σας εξομολογηθώ κάτι... Γνώρισα αρκετές food bloggers αλλά μέσα στην παραζάλη και την ένταση της στιγμής δεν συγκράτησα πολλά ονόματα. Ενθουσιάστηκα όμως αργότερα, όταν κατάφερα να συνδέσω πρόσωπα, ονόματα και blogs.
Αυτό που συνειδητοποίησα είναι το πόσο μεράκι, δουλειά και χρόνο αφιερώνει ένας food blogger στο διαδικτυακό "παιδάκι" του. Θαύμασα την προσπάθεια τους και πήρα κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσω κι εγώ να θρέφω τη μικρή CooKika...
Σας ευχαριστώ όλους, την Έλενα, τις Food4Good, όλες τις food bloggers, τον ΣΚΕΠ, την Maggi για τα προϊόντα της, τους φίλους και συγγενείς που ήρθαν να στηρίξουν τον σκοπό μας και φυσικά όλο τον κόσμο που ήταν εκεί!
Εις το επανιδείν!
Υ.Γ. Δυστυχώς δεν έβγαλα καμία φωτογραφία - βασικά μόνο μια κι αυτή κουνημένη- οπότε όλες όσες βλέπετε είναι ευγενική χορηγία της Άρτεμις από το Wonderfoodland και της σελίδας του ΣΚΕΠ.
